Een nieuwe famile, Chloé Kappetijn

Vanuit Jinotega gingen we naar Mancotal. De kinderen waren al twee nachten bij ons in la Cucalmeca geweest. We hadden geen idee bij welke kinderen we mochten slapen. Er waren allemaal aardige kinderen. Aangekomen bij de school gingen we samen ontbijten. Alle kinderen van de school stroomde het schoolplein op. Echt leuk al die uniformen. Gezamenlijk namen wij het oh zo heerlijke el gallo pinto (rijst met bruine bonen). Niet te ontbreken koffie want we zitten ten slotte in het koffiegebied met al de koffie plantages. Na het ontbijt werden we op het schoolplein welkom geheten. Er werd verteld aan ons bij wie wie in het gezin ging. Ik ging bij Francis. Er werd voor ons gedanst, erg mooi. We zagen de nationale dansen en het was een groot feest. Wij moesten ook gaan dansen en zoals ik altijd zeg onze Paul Turner (Donny) begon te dansen. We gingen na het welkom op de school mee naar de huisjes. Aangekomen bij het huisje na 20 minuten lopen vanaf de school. Wat ik zag waren hondjes en katjes vooral jonkies wat super lief! Jammer genoeg mogen we ze niet aaien vanwege hondsdolheid. Het huis was erg klein. Ze lieten mij de kamer zien waar ik mocht slapen er stonden twee tweepersoonsbedden en een eenpersoonsbed in het eenpersoonsbed mocht ik. Nou ja bed ... Het waren houten planken met een laken er over heen. Je hebt dan nog een keuken, berg hok, 'garage' en wc. Over de wc gesproken... We liepen in de tuin ik vroeg waar de baños (toilet) was. Ze wees mij een hok aan oké dacht ik ik heb me al voor genomen om niet te kijken en me neus dicht te doen. Ze hadden mij al gewaarschuwd dat je misschien boven een gat in de grond je behoeftes moest doen. Dus het zal wel... Ik met mijn wc rol naar de wc door het huis vervolgens in de tuin want daar stond een klein 'huisje' wat de baños bleek te zijn. En ja het was een gat in de grond nou ja wat moet moet. Ik vond het wel een heel klein gat en nogal schoon maar op het gebied van zulk soort wc's ben ik niet thuis. In totaal waren we er vier dagen dus op de laatste avond vroeg ik of mevrouw Mons even kwam kijken naar de mooie wc in de tuin. Ze had al verteld dat je normaal met een emmer de wc dan moest doorspoelen en als het een gat is is het meestal heel groot en ligt er al het een en ander in. Ze kwam kijken en ja als je van je handen een kuiltje maakt is het gat even groot. Ze zei dit is zeker niet de wc Chloé. Hahahaha, misschien een washok?? En ja de volgende ochtend stond ik mijn tanden te poetsen naast het hok komt mijn broertje naar buiten Chloé kan je de kraan even uitdraaien en ja hoor het was de douche. Dus in de middag ging ik naar de wc waar ik nog niet was geweest. Ik een wankel trappetje op boven aan gekomen stond ik dan in de wc. Nou gelukkig had ik de rest van de dagen al in de douche geplast. Kom ik naar beneden ruik ik allemaal poep gat ver had ik met mijn slippers er in gestaan. De rest van de dagen was super. Je merkt wel dat je elkaar gewoon echt nodig hebt en je niet zonder elkaar kan. Het is fijn dat je met de mensen om je heen kan praten in de zelfde taal en dat je elkaar begrijpt. Het was erg leerzaam en mooi om te zien dat de mensen gewoon gelukkig zijn terwijl wij het lang niet zo makkelijk konden uithouden. Het waren super lieve mensen en ze vonden het in het begin allemaal even wennen.

De belevenis bij het boerengezin in Mancotal, Aylin Kamp

Eerste dag Mancotal, Toen we met de kinderen van Mancotal arriveerden waren er een heleboel kinderen. In schooluniform natuurlijk! Ze stonden allemaal te wachten en toen we de bus uitkwamen gingen ze allemaal foto's maken. We dumpten onze bagage in Mercedes' kantoor en gingen daarna een beetje kennis proberen te maken. Kalef, de enige (op zijn engels leraar na) die Engels kan op de school in Mancotal, liet mij zijn klaslokaal zien. Een heleboel Spaanse en Engelse leesboeken waar hij hel erg trots op was. Daarna gingen we in dat lokaal eten met z'n allen. Natuurlijk kregen we gallo pinto met wat platano's(gebakken bananen plakjes) en papas (aardappelen). De Spaanse kinderen mochten helaas niet mee eten. Er stonden een heleboel kinderen toe te kijken via een raampje dus we voelden ons heel erg ongemakkelijk. Maar stel dat je ze eten zou geven, namen ze het toch niet aan. Na het eten gingen we een beetje basketballen waarna iedereen zich ineens ging verzamelen en rondom het speelveld ging staan. Dus wij gingen maar op de ( speciaal voor ons) neergezette stoelen zitten. Er kwam een onverstaanbare Spaanse preek van de directrice en wat andere leraren, gelukkig kon Alvaro ,onze tolk, het voor ons vertalen. Er stond een groot schoolbord in het midden met daarop: "welkom inwoners van de Nederlandse gemeenschap zoetermeer en Jinotega". Wat later een van Kalefs geniale ideeën bleek te zijn. En rechts van dat bord stond de Nicaraguaanse vlag en links van het bord die van Jinotega. Ze gingen allemaal toneelstukjes doen, met dans en muziek. En dans acts, wat heel erg op tapdansen leek. Daarna moesten we een piñata mollen, wat Donny op een zeer interessante manier probeerde te fixen. Het was een beetje een combinatie van gangnam style en een beetje rondhuppelen met een stok. Na het feest kregen we een familie aangewezen, wat voor sommige zeer spannend, maar ook teleurstellend was. Ik zat bij de familie van Dayling, die om alles moesten giebelen wat voor mij zeer motiverend was. Ook al wist ik dat ik elke avond gallo pinto zou eten. Ik probeerde te communiceren met tekeningetjes en gebaren. Toch had ik het gevoel dat ze niet lachten om wat ik van plan was te doen maar dat ze mijn tekeningetjes gewoon uitlachte! Ben daarna dus met het paard naar kalefs huis gereden samen met een heleboel Spaanse meisjes, omdat ik wel wilde weten of het werkelijk zo ver was als dat hij zei. En inderdaad. 1:30 uur lopen. Berg opwaarts! was ook niet van plan om dat vaker te doen. Uiteindelijk liepen we (ik, Donny, dayling, kalef, Sam en miquel) terug naar de school voor wat basketbal enzo. Die avond kon ik niet slapen. Hier wat redenen: - Roggel geluiden - blaffende rat - gesnurk - schetende nicaraguanen (dat krijg je nou eenmaal als je elke dag bonen en rijst eet) - het was ijskoud - ik was mijn trui vergeten. Btw: ik dacht dat de kou wel mee zou vallen. - kat in m'n nek, lag heel hard te knorren. Voor de rest lag mijn bed niet bepaald comfortabel en hij rook ook niet zo heel erg fris....volgens mij was het matras van karton. De volgende ochtend werd ik wakker van de varkens die lagen de knorren naast mijn bed. Aylin Kamp.

Luuk Ridderhof in de bush-bush

woensdag 21 november

Ik zit bij een gezien met een moeder-tante-oom-neefje-neef-broer en een nicht.

De eerste dag dat ik er was werd ik er heen gebracht met de motor van de oom van Lenin (de jongen waar ik bij slaap), toen we bij het huisje waren zag ik dat hij een grote koffie plantage had en het huisje best klein was. Ik had wel een bed en kamer voor mezelf en de andere ook. In huis hadden we een tv en ik keek veel voetbal en NBA basketbal en ik heb Ajax gekeken die met 4-1 verloren hadden.

Ik kreeg veel gallo pinto te eten en veel koffie met melk en heel veel lekkere ei.

Mijn neefje Ainer praat heel veel met mij, maar ik verstond er niks van en zei maar gewoon si en hoopte dat het goed was. Ik zag mijn moeder niet echt veel maar mijn oom en tante wel omdat ik bij hun in het huisje zat. en ik mocht gelijk de eerste dag helpen op de plantage.

Dag 2

donderdag 22 november

Ik kreeg in de ochtend een lekker ontbijt van patatas fritas en ei en toast, toen vroeg ik of ik met de motor naar school mocht om mijn vrienden te zien en te basketballen maar toen ging Alvaro (onze tolk) het vertalen en zei dat ik met hem weer terug mocht naar Jinotega om een band te verwisselen en ik zei ja en dat was heel stoer zo op de motor zonder helm.

In de middag had ik met scholieren gebasketbald en gewonnen (yeah!!) en s’avonds had ik lekker gallo pinto gegeten en toen ging ik lekker slapen omdat ik doodop was.

Dag 3

vrijdag 23 november

Ik werd vroeg wakker omdat het heel hard regende en ik moest om 8:00 op school zijn omdat we een excursie hadden met de mensen van onze school en Bas zijn familie.

Toen we bij het meer van Apanas waren gingen we met de boot naar een soort eiland waar hele grote spinnen en mieren waren. Daar besloot ik om in een hele grote boom te klimmen en toen viel ik eruit zo in een mierennest, dus nu zit ik onder de mieren beten (lekker). s’Avonds ging ik (NBA)Celtics vs Thunder kijken op het kleine tv’tje en gaf toen alle cadeautjes aan de familie en de 50 dollar en ze waren heel blij en vonden het jammer dat ik weg ging.

Luuk Ridderhof

De belevenis bij het boerengezin in Mancotal, Floor Swartjes

21 November, Dag 1:

Na een reis van een uur in en snikheet en druk busje, waren we eindelijk aangekomen in Mancotal. We kregen een kleine rondleiding door de school en worden daarna op een stoel gezet. Geen idee wat er ging gebeuren. De muziek startte en allemaal kleine jongetjes en meisjes kwamen in super schattige jurkjes en pakjes het schoolplein opgelopen en begonnen te dansen. Heel lief, maar elke keer hetzelfde dansje... Daarna kregen we aangewezen bij wie wij 3 dagen gingen verblijven. Ik kreeg Maritza. Een meisje van 15 jaar die ongeveer 20 minuten (lopend) van school af woont. Ze woont met haar moeder, vader, broertje, zusje en haar oom. Toen ik daar voor het eerst aankwam, zwetend en dorstig, werd mij mijn slaapkamer aangewezen. Een rustig kamertje in mijn eentje, gelukkig. Kon ik tenminste wat tijd voor mezelf krijgen. Nadat mijn moeder (Martha) mijn klamboe had opgehangen, had ik alleen maar zin om naar mijn vrienden en vriendinnen te gaan want het was allemaal een beetje nieuw en ongemakkelijk, want zo goed Spaans praatte wij ook weer niet dus communiceren was ook lastig. Ik probeerde duidelijk te maken dat ik naar school wou om iedereen even te zien, maar ze snapte het niet en ik snapte haar niet. Ze hing een heel verhaal op, maar ik begreep er geen ene snars van dus ik pak mijn Spaans boek erbij, maar geen succes. Ik barstte in huilen uit in mijn eigen kamertje gelukkig. Martha hoeft niet te weten dat ik dit niet leuk vind. Wat een ellende! Moet ik dus in mijn eentje hier in dit kamertje 3 dagen opgesloten zitten! Daarna ging alles mis, heb veel gehuild en ik verveelde me helemaal de pletter. Dan slapen, dacht ik om half 5 s’middags. Had ook niet avond gegeten want daar kreeg ik alleen maar buikpijn van.

22 November, Dag 2:

Het ging een stuk beter. Ik kon goed communiceren met de mensen, had ekker lang geslapen en ben heel vrolijk. Ik ga nu naar school met Maritza, en daarna op excursie met alle leerlingen. We gaan met een pick-up truck! Super vet! Latuuuuuuuurssss

23 November, Dag 3: Wat een dag! Het ging echt werkelijk super goed! Ik had mijn kleine zusjes en broertjes erg blij gemaakt met wat ballonnen, om een beetje het ijs te breken. En dat was ook zeker gelukt want ik beschouwde dat toen echt als mijn familie. Ze wouden allemaal het beste voor me, dat had ik eerst nog niet door. Die nacht werd ik wakker met een heerlijk warme deken over me heen. Martha had dat dus over mij heen gelegd. Echt super lief! Ze geven me heel veel respect en liefde en zo behandelen ze me ook. Nu ik hier ben ga ik dingen steeds meer waarderen. Je eet dingen sneller op , je verlangt naar een normaal ontbijtje, maar je beseft nu wel heel goed wat wij hebben wat hun niet hebben, en dat was denk ik ook het doel van dit project. En het was is zeker gelukt!

Floor Swartjes

Wist je dat in Mancotal?

Dhr. de Bruyn een beest heeft geaaid toen de elektriciteit (en dus het licht) uit viel en wij ons een ongeluk schrokken (Was waarschijnlijk een rat of muis).
Floor de eerste dag om 16.30 uur is gaan slapen.
Alle dames gehuild hebben en een van de jongens. (Wie oh wie?)
Cloé de eerste twee dagen in het washok van haar familie heeft zitten plassen. (Zij dacht dat het de w.c. was)
Sam en Donny anderhalf uur moeten lopen om bij hun huis te komen.
Floor thuis nooit meer zal zeggen dat zij haar avondeten niet hoeft.
Luuk t.v. in zijn huisje heeft met 400 kanalen!
Bas door zijn 'broertje' onder geplast is.
Aylin uit dezelfde rivier heeft gedronken waar Luuk in heeft zitten poepen.
Cloé op de w.c. van haar familie in de poep heeft gestaan.
Charlotte schurft heeft (gewoon jaloezie: zij is het bruinst en begint te vervellen).

En terug in Jinotega zelfs de Nicaraguanen meteen wisten wie Donny zijn vader was bij de webconferentie!

Wist je dat deel 2?

Wist je dat:

Aylin een mug heeft gekocht (zat in haar sleutelhanger gesmolten).

Dhr. van Poelgeest bij de canopy zei: and you've got to rem in the middle (i.p.v. break in the middle)

Sylvana in de bus met het hulpje van de buschauffeur flirtte.

Mevrouw Mons Panda Gigante wordt genoemd (Spaans voor Reuze Panda).

Donny vergat dat de douchedeur doorzichtig is toen hij vanuit de douche met Sylvana ging praten en zijn kroonjuwelen schokkerend zichtbaar waren.

Chloé een nieuw woord heeft bedacht: poelgisme= de zelfverheerlijking van dhr. van Poelgeest (net als bij stalinisme).

Charlotte vandaag een echte bikkel was (enige serieuze item).

Mevrouw Mons een gastfornhuis een 'zonder rook apparaat' noemde.

Dhr. De Bruyn zei bij het onverwachte bezoek aan de kinderopvang in Jinotega: they don't expect us, it's a kind of overval!

Luuk bij elke activiteit vraagt wat wij daarna gaan doen (en dit gelukkig steeds minder vaak gebeurd).

Donny zijn imitatie van een koe dusdanig beroerd was dat de stier er niet in trapte (zie foto's)

Dhr. van Poelgeest zijn vermoeide hoofd op Charlotte haar schouder wilde leggen en een voorbijganger een kopstoot gaf.

Twee van onze leerlingen hebben gezoend met een Nicaraguaanse leerling ( wie en of dit waar is hoort u wel wanneer zij thuis zijn:-)

U absoluut geen fotoruimte meer hoeft bij te kopen, want wij hebben nu nog ruimte voor zo'n 500 foto's (door al uw steun).

Dit voorlopig het laatste bericht uit Nicaragua is, omdat wij morgen naar Mancotal vertrekken en minimaal drie dagen geen wifi zullen hebben!

dag 6 natuur reservaat el Diablo

Vandaag zijn we om 5 uur opgestaan, we gingen ons klaarmaken en vertrokken naar de bus. Toen we bij de bus aankwamen moesten we een uur rijden op weg naar het natuurreservaat el Diablo. Daar kwamen we aan en moesten een uur lopen naar een huisje waar we ontbijt kregen. Het ontbijt bestond uit gallo pinto met een gebakken ei en gebakken banaan, toen we klaar waren kregen we een lekkere zoete limoen.

Daarna gingen we naar een hutje waar de gids op ons zat te wachten. De reisgids vertelden ons de geschiedenis van het natuurreservaat. Daarna nam hij ons mee de jungle (het natuurreservaat) in. Ze vertelden ons dat het in totaal 2 uur zou duren maar het duurde in totaal 3,5 uur.

Aan het begin liepen we nog op een normaal pad maar hoe verder we de jungle in gingen hoe minder goed het pad werd. Eerst was het pad namenlijk droge modder maar doordat het steeds dichter begroeid werd kwam er dus minder zon op het pad waardoor het nat en glad werd en veel mensen een aantal keer zijn gevallen. Het was echt super mooi maar ook vermoeiend want we liepen op hele steile paden omhoog en daarna weer omlaag. Op weg terug naar het hutje van de reisgids kwamen we een sinasappelboom tegen en gingen we sinasappels plukken om daarna te pellen en lekker op te eten ( ik heb nog nooit zo'n lekkere sinasappel gegeten!).

Toen we bij het hutje aankwamen gingen we nog even na praten en toen weer op weg naar het huisje van de mensen waar we bij gegeten hebben. We kregen weer eten: kippensoep met rijst, een stuk kip en groenten. We hebben daar in totaal 3 kwartier gezeten en in die tijd kwam er een jongen met een paard en hebben we om de beurt even gereden.

Na het wachten gingen we weer naar de bus en toen we aankwamen in Jinotega gingen we nog even langs de supermarkt om 4 liter water te halen voor in Mancotal (want daar gaan we morgen heen). toen we aankwamen in La Cuculmeca gingen we even omkleden en toen begon ik aan dit verhaal, want we gaan zo alweer lekker pannenkoeken eten!

Liefs Sylvana & Floor

Webconferentie a.s. zaterdag

De vrienden van Jinotega organiseren a.s. zaterdag een feestavond ter gelegenheid van het 30 jarig bestaan van de stedenband met Jinotega, waarin er een webconferentie zal worden gehouden met Jinotega waarin mensen van de gemeente hier, van Cuculmeca en van onze groep voor de webcame live te zien en te horen zijn in het CKC gebouw in Zoetermeer.

Alle geïnteresseerden kunnen kijken op de site: www.jinotega.nl om meer informatie te vinden.