Eerste dag Mancotal, Toen we met de kinderen van Mancotal arriveerden waren er een heleboel kinderen. In schooluniform natuurlijk! Ze stonden allemaal te wachten en toen we de bus uitkwamen gingen ze allemaal foto's maken. We dumpten onze bagage in Mercedes' kantoor en gingen daarna een beetje kennis proberen te maken. Kalef, de enige (op zijn engels leraar na) die Engels kan op de school in Mancotal, liet mij zijn klaslokaal zien. Een heleboel Spaanse en Engelse leesboeken waar hij hel erg trots op was. Daarna gingen we in dat lokaal eten met z'n allen. Natuurlijk kregen we gallo pinto met wat platano's(gebakken bananen plakjes) en papas (aardappelen). De Spaanse kinderen mochten helaas niet mee eten. Er stonden een heleboel kinderen toe te kijken via een raampje dus we voelden ons heel erg ongemakkelijk. Maar stel dat je ze eten zou geven, namen ze het toch niet aan. Na het eten gingen we een beetje basketballen waarna iedereen zich ineens ging verzamelen en rondom het speelveld ging staan. Dus wij gingen maar op de ( speciaal voor ons) neergezette stoelen zitten. Er kwam een onverstaanbare Spaanse preek van de directrice en wat andere leraren, gelukkig kon Alvaro ,onze tolk, het voor ons vertalen. Er stond een groot schoolbord in het midden met daarop: "welkom inwoners van de Nederlandse gemeenschap zoetermeer en Jinotega". Wat later een van Kalefs geniale ideeën bleek te zijn. En rechts van dat bord stond de Nicaraguaanse vlag en links van het bord die van Jinotega. Ze gingen allemaal toneelstukjes doen, met dans en muziek. En dans acts, wat heel erg op tapdansen leek. Daarna moesten we een piñata mollen, wat Donny op een zeer interessante manier probeerde te fixen. Het was een beetje een combinatie van gangnam style en een beetje rondhuppelen met een stok. Na het feest kregen we een familie aangewezen, wat voor sommige zeer spannend, maar ook teleurstellend was. Ik zat bij de familie van Dayling, die om alles moesten giebelen wat voor mij zeer motiverend was. Ook al wist ik dat ik elke avond gallo pinto zou eten. Ik probeerde te communiceren met tekeningetjes en gebaren. Toch had ik het gevoel dat ze niet lachten om wat ik van plan was te doen maar dat ze mijn tekeningetjes gewoon uitlachte! Ben daarna dus met het paard naar kalefs huis gereden samen met een heleboel Spaanse meisjes, omdat ik wel wilde weten of het werkelijk zo ver was als dat hij zei. En inderdaad. 1:30 uur lopen. Berg opwaarts! was ook niet van plan om dat vaker te doen. Uiteindelijk liepen we (ik, Donny, dayling, kalef, Sam en miquel) terug naar de school voor wat basketbal enzo. Die avond kon ik niet slapen. Hier wat redenen: - Roggel geluiden - blaffende rat - gesnurk - schetende nicaraguanen (dat krijg je nou eenmaal als je elke dag bonen en rijst eet) - het was ijskoud - ik was mijn trui vergeten. Btw: ik dacht dat de kou wel mee zou vallen. - kat in m'n nek, lag heel hard te knorren. Voor de rest lag mijn bed niet bepaald comfortabel en hij rook ook niet zo heel erg fris....volgens mij was het matras van karton. De volgende ochtend werd ik wakker van de varkens die lagen de knorren naast mijn bed. Aylin Kamp.